Gorzka historia o dorastaniu i samotności, jedno z najważniejszych dzieł francuskiej Nowej Fali, okrzyknięte jej pokoleniowym manifestem. Czarno-biały film, częściowo oparty na przeżyciach samego François Truffaut (Strzelajcie do pianisty, Jules i Jim, Noc amerykańska, Ostatnie metro), był jego reżyserskim debiutem (wcześniej artysta zajmował się krytyką filmową). W roli głównej wystąpił Jean-Pierre Léaud (Miłość dwudziestolatków, Skradzione pocałunki, Dwie Angielki i kontynent), który stał się potem jednym z ulubionych aktorów Truffaut i jeszcze czterokrotnie wcielał się w postać Doinela. Obraz po upływie ponad pięćdziesięciu lat od premiery, nie stracił aktualności - współcześnie historię zbuntowanego Antoine’a widzowie śledzą z równym przejęciem jak w 1959 roku. Reżyser tłumaczył fenomen filmu prawdziwością przedstawionej historii i wielowymiarowością bohaterów - rodzice chłopca i jego nauczyciel są postaciami z krwi i kości, których nie da się jednoznacznie ocenić. Obraz otrzymał dwie nagrody w Cannes, nominację do BAFTY w kategoriach „najlepszy film” i „najbardziej obiecujący pierwszoplanowy debiut aktorski” oraz nominację do Oscara za najlepszy oryginalny scenariusz.